Met kinderen de bergen in
Wij houden van wandelen. We zijn geen echte hardcore bergbeklimmers, maar trekken er wel graag op uit. Zo ook tijdens onze rondreis met ons camperbusje deze zomer. We waren onder meer in Gran Paradiso (Italië) waar we een prachtige dagtocht maakten met de kinderen en een paar dagen later streken we neer in Oostenrijk. Onze twee jongste kinderen zijn zes en (net) vier. Het leek ons super om een keer een lange wandeling in de bergen te maken met een overnachting in een of andere berghut of een afgelegen Gästehaus en dan de volgende dag door. Een tweedaagse dus. Dat is toch heel anders dan een dagje wandelen. Maar ja de jongste is vier, kan dat dan wel?
We informeerden waar dat eventueel mogelijk was en de plaatselijk Oostenrijkse VVV dame (inclusief klederdracht en zo’n afleidend Oostenrijks decolleté) adviseerde ons een tweetal leuke Almhüttes. Bij de één konden we onze auto parkeren en via verschillende wandelroutes konden we dan naar de andere lopen en de volgende dag weer terug.
Zo bedacht zo gedaan. Met een rugzakje gevuld met voldoende water, proviand tandenborstel en extra onderbroeken begonnen we aan onze tocht.
Het dilemma
Na zo’n drie kwartier flink klimmen kwamen we voor de volgende keuze te staan: Route A zou langs een goed begaanbaar pad lopen; een redelijk vlak weggetje met een aardig uitzicht, beetje door de dennenbomen en langs een paar huisjes. Totale lengte ca. anderhalf uur. En dat is, wisten we inmiddels, met twee kleine kinderen dus drie uur.
Route B ging stijl de berg op, zou klimmen van 1900 naar 2500 meter en daarna rond de top lopen naar de andere kant. Drie uur lopen, met kinderen dus, als het soepel ging zes uur.
Na een kort twijfelmoment kozen we voor optie B. En wat een prachtige wandeling hebben we beleefd met elkaar. We hadden immers voldoende tijd en het weer was goed. Het zou wel flink klimmen worden en de vraag was of de kinderen dit vol zouden houden. Maar de kinderen zijn nog zo licht als een veertje en liepen zonder problemen de berg op. Af en toe moest ik de jongste even ergens optillen, want wat voor mij een flinke stap omhoog of naar beneden is, reikt voor een meisje van vier soms tot haar schouders. Met veel positieve aanmoedigingen een beetje mentale coaching, diverse afleidingstechnieken en de nodige pauzes hebben we een prachtige wandeling gemaakt. Op 2500 meter kwamen we nog een piepklein bergmeertje tegen waar Nienke en ik natuurlijk even in moesten zwemmen. Mijn dochter van zes heeft hiervan nog een paar leuke foto’s gemaakt, maar die zal ik je besparen, beetje te veel bloot. Spannend was ook het smalle richeltje waar we langs moesten bij een hele stijle helling, waar je dus niet mag misstappen. Maar dat alles ging heel voorspoedig. Het was een superervaring om met die twee telgen de berg over te lopen. We waren trots en blij met deze ervaring.
De veilige route of een ervaring?
Achteraf spraken we er over waarom we voor route B hadden gekozen en niet voor de ‘veilige’ route A. De conclusie was simpel. Wat zou het mooiste kunnen zijn dat er kon gebeuren tijdens route B? Precies een geweldig leuke ervaring en prachtige herinneringen voor later. En wat zou het ergste kunnen zijn dat er kon gebeuren? Dat de kinderen het niet vol zouden houden, dat het te zwaar was, dat we weer terug moesten en dat de tocht “mislukt” zou zijn. Eveneens een rijke ervaring dus, al was dat misschien wat minder prettig. Maar wel iets om later nog eens aan terug te denken en een wijze les over de mogelijkheden en onmogelijkheden om met jonge kinderen te wandelen.
Kortom, route A zou hoe dan ook een boeiende ervaring worden.
Route B daarentegen was de veilige route. Daar waar iedereen langs gaat. Best een aardig stukje lopen maar een ‘gemiddelde’ ervaring. Mits we een paar mooie foto’s zouden maken zouden we ons dit later misschien nog herinneren. Route B is de veilige route van een middelmatig leven. Ook prima, maar niet helemaal ons ding, laten we maar zeggen.
Het leven is interessanter als…
Ik wil dit verhaal graag met je delen omdat ik natuurlijk als vader enorm trots ben op mijn kinderen. En aan de andere kant ook omdat ik ermee duidelijk wil maken dat het leven interessanter kan zijn als je kiest voor de niet gebaande paden. Omdat ook een negatieve ervaring meer op kan leveren dan een middelmatige ervaring. Natuurlijk heb ik makkelijk praten omdat het allemaal heel goed is gegaan, maar ik weet zeker dat het ook de moeite waard was geweest om te kiezen voor route B als het minder prettig was gegaan. Dan hadden we ook een spannend avontuur beleefd en we hadden er iets van geleerd. Een ervaring rijker. Het leven is een aaneenschakeling van ervaringen. Een groot deel van de ervaringen kies je zelf. Kies jij dan voor route A of route B?
